Joker. Zabójczy uśmiech

Ostatnio przeczytałem sporo komiksów Lemire`a. Taka mi się trafiła kumulacja. Bynajmniej, nie narzekam. Dla mnie to pierwszy komiks Kanadyjczyka umiejscowiony w superbohaterskim uniwersum.Tytuł wyraźnie wskazuje, kto tu będzie grał pierwsze skrzypce. I choć bardzo silnie zarysowana została również relacja pomiędzy Jokerem, będącym pacjentem Arkham, a psychiatrą Benem Arnellem, który stara się zgłębić przypadek Jokera, to jednak według mnie głównym aktorem tego spektaklu wydaje się być przede wszystkim chory umysł Jokera.Czytelnicy komiksów superbohaterskich, szczególnie spod znaku DC Comics dobrze wiedzą, że było już wiele prób spojrzenia na psychopatyczną osobowość Jokera i zastanawiam się, czy w tym temacie można jeszcze powiedzieć coś na wskroś oryginalnego. Ja przynajmniej nie odczułem, aby wizja Lemire`a wniosła coś nowego w tym temacie. Zżymam się wręcz na fakt, że po raz kolejny stworzony został komiks, który mimo wszystko w atrakcyjnej formie prezentuje ten do cna wypaczony umysł ocierając się przy tym prawie o jego gloryfikację. Wydaje mi się, że chyba jest już za dużo tego typu tytułów, w których autor próbuje zgłębić jokerowe szaleństwo. No ile można? A może to po prostu taki znak czasów? Autorzy szukają nowych bodźców, nowych perspektyw. Nie można im zabronić takiego podejścia. A że ZŁY potrafi być ciekawszy, bardziej atrakcyjny, to wiadomo przecież nie od dzisiaj.Jeśli więc macie ochotę przeczytać komiks stworzony w bardzo atrakcyjnej szacie graficznej o tym, jak Joker potrafi wpływać na umysły swych ofiar, jak sam potrafi z ofiary stać się drapieżnikiem, to gorąco zachęcam. Chwilami, przyznać muszę, jest bardzo ciekawie. Czuć tu rękę Lemire`a, który jak zawsze nie schodzi poniżej pewnego poziomu i dobrze opowiada swoje historie.