Żółtodzioby

Żółtodzioby to prawdziwy wizualny kozak! Już po otwarciu pierwszej strony ma się ochotę zatrzymać na dłużej, każda ilustracja to małe dzieło sztuki. Kadr po kadrze widać włożony w ten komiks ogrom pracy. Detali jest tu tyle, że można je oglądać w kółko i za każdym razem dostrzec coś nowego. Puste przestrzenie? Zapomnij. Tu każda strona jest wypchana po brzegi i aż kipi energią oraz charakterkiem. Dodatkowo wszystko jest niesamowicie spójne z opowieścią. Bowiem za tym wizualnym przepychem stoi też solidna, pełna emocji historia. Owszem, fabuła potrzebuje chwili, żeby się rozkręcić, ale gdy już ruszy, trudno się oderwać. Z czasem zaczynamy naprawdę czuć więź z bohaterami – dwójką kumpli punków, którzy próbują odnaleźć siebie w szalonych latach 80. Są tu ucieczki ze szkoły, szaleństwa na desce, pierwsze imprezy, używki, miłości i oczywiście klasyczny konflikt z lokalnymi mięśniakami. To wszystko podlane jest punkrockowym klimatem, takim na maksa amerykańskim, ale nie nachalnym. Raczej subtelnym, jak wspomnienie tamtych lat. To historia o dorastaniu, wolności i przyjaźni, podana z lekkością, ale też z sercem. Momentami chciałoby się, żeby autor poszedł jeszcze głębiej w emocje, ale nawet bez tego komiks zostawia po sobie świetne wrażenie. Żółtodzioby to pozycja, która wciąga, bawi i przywołuje wspomnienia młodości – tych beztroskich, trochę szalonych, ale szczerych do bólu. Zdecydowanie polecam. Świetny klimat, rewelacyjna oprawa wizualna i historia, która choć prosta, to zostaje z nami na dłużej. To komiks, do którego będę wracał.