Starventure

Komiksowy debiut Katarzyny Kubasik to szybka i przyjemna lektura, która w dodatku swoim wydawniczym formatem wzbudza uczucie nostalgii.

Ów format ma wymiary ksiąg z serii “Tytus Romek i A’tomek” i można powiedzieć, że również duch Papcia Chmiela unosi się nad tym komiksem. Jeden kadr wydał mi się cytatem wprost z przygód Tytusa de Zoo, a i pewna naiwność fabuły oraz kosmiczne perypetie młodego i niepokornego bohatera wpisują się w poetykę dzieł Henryka Jerzego Chmielewskiego. Nie wiem, czy te nawiązania były przez autorkę świadomie wypracowane, ale “Starventure” to miła odmiana po różnych aspirujących, mierzących się ze współczesnymi problemami, bardziej ambitnych w treści lub podtekstach komiksach, które dostarczają w ostatnich latach polscy, także młodzi autorzy.

Czy to znaczy, że komiksowi Katarzyny Kubasik brakuje głębi? Przecież i tutaj autorka powoli odsłania przed nami mroczne strony status quo stworzonego przez siebie świata. I jest to prawda, ale wykonanie, narracja czy sam bohater pakujący się co i rusz w kłopoty, każą nam w pierwszej kolejności brać udział w jego niesamowitej przygodzie, niż zastanawiać się nad uniwersalnymi aspektami dzieła. A takie - choćby poprzez celne nawiązania do innych popkulturowych dzieł - mają również zastosowanie w “Starventure”.

Na okładkowej grafice widzimy całą prawdę na temat Virlandila - ratującego się przed dziwacznym zagrożeniem młodziaka z elfimi uszami. Wprost ze zwykłego szarego życia, które za wszelką cenę stara sobie urozmaicić (na przykład uprawianiem hazardu), trochę przypadkiem rusza w swą wielką kosmiczną przygodę. Może nie tyle nie rusza, co zostaje przez nią porwany i jego okładkowy wygląd jest bardzo dobrze uchwyconym stanem emocjonalnym bohatera , który podczas swej przygody nieustannie jest przez różne siły poszukiwany i ścigany. A to co na początku wydawało się być wycieczką, staje się ciągłą ucieczką. I owszem, Virlandil chciał uciec od monotonii życia (czy nawet od prawdy o sobie samym), a w efekcie staje się celem złowrogich sił.

Virlandil jest niczym John Difool z “Incala’ - widać między nimi fizyczne podobieństwo i podobne zachowania. Z ciekawością obserwujemy, jak ze zwykłego dupka zmienia się na naszych oczach w zaradnego i pomysłowego uciekiniera, który powoli odsłania prawdę o otaczającym go świecie. Ważnym składnikiem tej fabuły jest iskra - coś jak człowiecza esencja, którą ma arcyważne zastosowanie w fabule . I podczas przygody podobna iskra rozpala się też w Virlandilu, idącym ścieżką od zera do bohatera.

A zatem mamy prostą historię, proste rysunki komiksowej debiutantki (choć kiedy trzeba z ciekawymi szczegółami) oraz kolory, które infantylizują świat przedstawiony i prostego w konstrukcji bohatera. W rzeczywistości cały ów świat przedstawiony wcale nie jest taki prosty, z czasem dopatrzymy się w nim różnych podtekstów, a odczucia Virlandila dotyczące zakłamanej rzeczywistości będą się nakładały na nasze. Jednak na pierwszym planie mamy pełną zwrotów historię uciekającego bohatera. I tego czasem potrzebujemy - nieskomplikowanych, rozrywkowych opowieści, podczas lektury których suniemy z wiatrem dynamicznej fabuły. Polubiłem ten komiks za jego bezpretensjonalność i z chęcią przeczytam kolejny tom “Starventure”.