CE, tomy 1-2 (C)

TOM 1 Czy czasami podczas lektury komiksu macie wrażenie, że nie nadążacie za autorem? Przyznać muszę, że bardzo nie lubię tego poczucia zagubienia. Ciągle mam wątpliwości, czy to autor jest dla mnie zbyt inteligentny, czy też po prostu robi sobie ze mnie żarty.Ale może zacznijmy od początku. Komiks CE wydany jest przepięknie. Duży format, gruby papier, wszystko w czerni i bieli. Pierwsze wrażenie jakie towarzyszyło mi po wzięciu do ręki CE to obcowanie z komiksem ekskluzywnym. Jakość wykonania naprawdę powala. A do tego wszystkiego mamy jeszcze bardzo szczegółową kreskę. Autor zachwyca swą pieczołowitością w dbaniu o szczegóły. Często rozpływałem się w zachwytach nad poszczególnymi kadrami. Widać, że Roosevelt posiada nadmiar niczym nieograniczonej fantazji, której dał upust tworząc CE. Ale chyba dla mnie właśnie ten nadmiar niczym nieograniczonej fantazji stanowi największy problem.A o czym jest CE? No właśnie, tu mam największy problem. To przypowieść o śnie, o życiowych doświadczeniach. To ciągła podróż. To ciągła niewiadoma, czy to co widzimy to jawa, czy sen, a może wspomnienie. Główny wątek, przynajmniej początkowo, toczy się wokół tajemniczego Nieśmiertelnego, tytułowego CE, który odbywa podróż do dziwnego miejsca, zwanego Sektorem Crecy, gdzie panują całkowicie odmienne zasady funkcjonowania niż w miejscu, w którym przebywa na co dzień. Poznajemy tajemnicze, bajkowe postacie, które wprowadzają CE w to fantasmagoryczne środowisko. I zaczyna się zabawa ze śnieniem, które staje się jedną z głównych płaszczyzn opowiadanej historii.CE nie jest lekturą prostą i przyjemną. Stanowi raczej wyzwanie dla inteligencji czytelnika. Jest tu mnóstwo symboli, odnośników do dzieł współczesnej kultury. Można się w tym wszystkim pogubić, można się tym zachwycać. Dla mnie, niestety, zabrakło dobrze opowiedzianej historii, która wymusiłaby na mnie większe zaangażowanie w śledzenie losów bohaterów CE. Zobaczymy, może w 2 tomie będzie lepiej i spojrzenie na całość odmieni moje wrażenia.TOM 2 Wielka epopeja CE przeczytana. Poczułem swego rodzaju ulgę, to dziwne uczucie. I co tu mądrego teraz mam napisać, skoro chyba nie do końca rozumiem, co twórca chciał mi przekazać?Nie ukrywam, podchodziłem do drugiego tomu z niemałym sceptycyzmem. Liczyłem jednak, że puzzle wreszcie zaczną się układać, że obraz, który namalował nam Roosevelt, przynajmniej dla mnie, nabierze większego sensu.I początkowo rzeczywiście drugi tom zaczyna naprowadzać czytelnika na właściwy kurs. Coraz więcej tajemnic się wyjaśnia, obraz zaprezentowanego świata nabiera sensu. Uwierzcie mi, towarzyszyło mi prawdziwe uczucie ulgi, że zaczynam rozumieć ten koncept. Niestety, był to tylko chwilowy aplauz. Finałowe rozwiązania przyniosły jeszcze więcej znaków zapytania i frustracji.Już po pierwszym tomie pisałem, że CE to nie jest łatwa lektura. Teraz z czystym sumieniem mogę napisać, że jest to komiks do wielokrotnego czytania, do ciągłej analizy, do szukania rozwiązań, które pozwolą zrozumieć całą tę układankę. Dla mnie jest to zdecydowanie najbardziej skomplikowany komiks, z jakim miałem do czynienia. Ale nie chcę być źle zrozumiany. To nie jest zły komiks. To jest po prostu monumentalne dzieło, które potrafi zachwycić ale też przytłoczyć.Mnie przede wszystkim zachwyciła szata graficzna, która jest bardzo ważnym elementem całej opowieści. Przyglądanie się obrazom José Roosevelta było przyjemnością samą w sobie. Choć czasami same grafiki też potrafią namącić w głowie. A w powiązaniu ze złożonością opowiadanej historii tworzą iście oniryczną fantasmagorię nie dającą się w żadnej mierze zaszufladkować.Nie potrafię jednoznacznie ocenić tego komiksu. Wymaga on od czytelnika niesamowitego skupienia i uwagi. A i tak wszystkie te starania nie dają pewności, że CE zostanie dobrze zrozumiane. A czy jest jedyna słuszna wykładnia tego dzieła? Pewnie nie. Pytanie tylko, czy po jego przeczytaniu czytelnik będzie w stanie wyciągnąć coś sensownego dla siebie. Jedno wiem na pewno: KOMIKS „CE” TO PRAWDZIWE WYZWANIE.