Top 10 – Najlepsze kontynuowane komiksy polskie 2024 roku

Seria “Bardo” to bardzo oryginalna dystopia, którą na różnych etapach czytania można porównać do wielu znanych dzieł popkultury, ale jako całość, niepodobna jest do niczego. Z jednej strony to postapokaliptyczny thriller z dużą domieszką cyberpunku i kryminału; z innej ontologiczna rozprawa o naturze rzeczy; mistyczny, kwasowy trip narkomana pełen metafor, ale też dramat socjologiczny w skali mikro i makro. Dużo tego, ale trzeba oddać scenarzyście, że z tych wszystkich elementów stworzył niezwykle spójne, niepowtarzalne i wybornie rozplanowane uniwersum tętniące różnorodnością i tajemnicami. Wisienką na torcie są rysunki Wojciecha Stefańca, które zachwycają eksperymentami z kadrowaniem i perspektywą, całostronicowymi planszami wypełnionymi szczegółami oraz artystycznymi interpretacjami kwasowych tripów wypełnionych metaforami i symbolami. Finał serii dodatkowo zwieńczono doskonałym artbookiem.

„Postapo” to znakomita seria komiksowa, która nie tylko potrafi wycisnąć esencję z konwencji postapokaliptycznej, bez popadania w cyrkową manierę przerysowania (z jaką sam popkulturowy motyw od swojego zarania musi się borykać), a dodatkowo jest świetnym studium dwojakości ludzkiej natury. Przesłaniem tego odcinka, mocno akcentowanym już w samym tytule, jest nasze naiwne pragnienie uznawania samych siebie za dobrych. Ale czy na pewno jesteśmy tacy, jak o sobie myślimy? Czy o tym świadczy nasze postępowanie? Jacy naprawdę jesteśmy, pyta autor. A i odbiorca po lekturze wciąż zadaje sam sobie pytanie, jaki byłby, w obliczu konfrontacji z podobnym do komiksowego, światem?

W serii “Mieszko” są epickie bitwy, salonowe intrygi, miłość, zdrady, zemsty, chwile zadumy nad przyrodą, pełen wachlarz emocji oraz mały pierwiastek mistyki. “Mieszkowi” bliżej zatem do beletrystyki Elżbiety Cherezińskiej niż publikacji historycznych Instytutu Pamięci Narodowej, ale jeśli być precyzyjnym, to bardziej pasuje porównanie go do takich telewizyjnych hitów jak “Robin z Sherwood”, “Wikingowie” czy nawet “Gra o Tron”, z którymi ma wiele punktów stycznych, zarówno pod względem prowadzenia fabuły jak i wizualnych konceptów. W ogóle ta seria jest bardzo filmowa i wybitnie nadaje się do przeniesienia na mały ekran, pod skrzydła HBO czy Amazona.

„Wydział 7” nie tylko stara się reanimować koncepcję komiksowych „zeszytówek”, to jeszcze bierze się za bary z okresem głębokiego PRL-u, który z sentymentem mało kto potrafi wspominać. Czasy były ponure, Partia trzymała wszystkich pod butem, a wszystko, co „nieracjonalne” nie miało, wedle litery wykładni politycznej” nie istnieć. Co więc w sytuacji, kiedy mnożą się w Polskiej Republice Ludowej zdarzenia tyle tajemnicze, co niewytłumaczalne? I w dodatku – często makabryczne? Tytułowy Wydział 7 to specjalna komórka SB do rozwiązywania takich właśnie, paranormalnych zdarzeń. W kolejnych zeszytach autorzy serwują nie tylko przegląd polskiej kreski komiksowej, ale też cały leksykon potworów, mitów i legend, zgrabnie wplecionych w racjonalne realia PRL-u. Znakomite historie, w większości równie świetnie narysowane, mieszające estetykę minionych czasów z najklasyczniejszymi kliszami horrorów, ale podanymi w dość nowatorskim ujęciu. Warto!

Po niemal dekadzie „Yorgi” doczekał się w końcu należnego mu zwieńczenia. W serii wyraźnie słychać echa prozy Philipa K. Dicka, Joe Haldemana czy Briana W. Aldissa, bowiem jest ona mocno zakorzeniona w fantastyce lat 70-80-tych. To duży plus, gdyż niełatwo jest wyłuskać najlepsze elementy dla s-f tamtego okresu i przedstawić je we współczesnej formie, a obu autorom udało się to nad wyraz dobrze. Finał opowieści jest sycącym daniem, które umiejętnie i z sensem spina całe to niespójne z zamierzenia uniwersum.

„Ćma” wzięła szturmem polski rynek komiksu niezależnego i – za sprawą mrówczej pracy swoich twórców – zatacza coraz szersze kręgi. Kultywując idei komiksu zeszytowego, trochę już u nas w kraju zapomnianego i wypartego przez opasłe, zbiorcze tomiszcza w wydaniu exclusive (nie mówię, że nie lubię), powraca – wraz z serią „Wydział 7” do komiksowych korzeni. I dobrze, bo choć propsuję eleganckie edycje zbiorcze, to zeszytówki po pierwsze przypominają mi nieco młodzieńcze lata, a po drugie nie zmusza to do oczekiwania przesadnie długo na kolejne odsłony serii. A że Polska w końcu doczekała się superbohatera na miarę czasów i kraju, z którego się wywodzi, to wartość dodana. „Ćma” to konglomerat polskiej (pop)kultury, intertekstualna podróż przez czasy i miejsca, naszpikowana odniesieniami do ikonicznych motywów i dzieł. Komiks dla czytelnika obeznanego z dorobkiem popkulturowym. Nie tylko rodzimym, bo wykracza już „Ćma” poza wąskie, ziemskie horyzonty. I słusznie, bo ma bohater potencjał. Chciałoby się rzec – nieziemski.

Seria Mateusza Skutnika na stałe wpisała się w krajobraz polskiego komiksowa, a ostatni tom przygód Blakiego to wielki powrót tego bohatera i zatrzaśnięcie drzwi z hukiem. Album w jeszcze większej dawce przepełniają życiowe refleksje, wzruszający chwile i mądre spostrzeżenia bliskie chyba każdej żyjącej istocie. A zatem Blaki schodzi z ringu niepokonany.

Pętla zdaje się być najbardziej ambitnym, enigmatycznym i abstrakcyjnym polskim komiksem, który wymaga od czytelnika pełnego skupienia i zaangażowania w lekturę. Dominik Szcześniak tworzy kolejne warstwy znaczeń, wątki i zagadki, wciąż rozstawia piony na planszy i nie ujawnia jeszcze zbyt wielu kart. Śledzenie tego projektu jest jednocześnie frustrujące i satysfakcjonujące, a przy okazji tworzy w czytelniku jakiś rodzaj syndromu sztokholmskiego nie pozwalającego uwolnić się od lektury. Przed nami jeszcze dwa tomy i liczymy, że polski Grant Morrison (który pewnie wolałby być nazywany polskim Peterem Milliganem) dowiezie fabułę tak jak Lobo dowiózł Pannę Tribb.

Choć „Rajtuzy sprawiedliwości” robią mniej hałasu niż „Ćma” to jest to równie doskonała seria superbohaterska, choć zupełnie różna na wszystkich możliwych poziomach. Fabuła jest tu ciągła, ale dopiero trzeci zeszyt niejako uwypukla zamiary scenarzysty i zaczyna pięknie zazębiać całą intrygę. A ta pełna jest dowcipu, akcji, popkulturowych mrugnięć okiem, nawiązań oraz miłości do złotej ery komiksu. Bohaterowie są świetnie zarysowani i rozwijani, a relacje między nimi skrzą od emocji i świetnych dialogów. Nie przegapcie.

„Yaoi Market” to nietypowy komiks łączący absurdalny humor z tematyką yaoi i polską rzeczywistością branży handlowej. Choć nie każdemu przypadnie do gustu styl graficzny czy fabularne klisze, to jest w tej serii taka iskra i urok, że nie sposób się oderwać. Trzeci tom tylko potwierdza, że to satyra najwyższych lotów i bardzo chcemy ciągu dalszego.