Kraina koszmarów: Szklany dom

James Tynion IV powraca w najmroczniejszej opowieści z Uniwersum Sandmana. I choć nie zaskakuje już tak, jak w pierwszym tomie “Krainy koszmarów", to nadal jest to wyśmienita lektura.

Pierwszy tom “Krainy koszmarów” okazał się przemyślaną, zaskakująca i przede wszystkim zgodnie z tytułem, pełną grozy historią. Do fabuły stworzonej przez Jamesa Tyniona IV powrócił znany z oryginalnego “Sandmana” Koryntczyk, choć już nie w tak krwiożerczym wydaniu jak w pamiętnym “Domu lalki”. Bardziej przerażały nowe postacie, szczególnie enigmatyczny (i gargantuiczny) Uśmiechniety Człowiek oraz para działających z wyjątkową brutalnością, nadnaturalnych morderców, Ekstaza i Udręka, którzy jak się okazało mogli szerzyć grozę za podszeptem Pożądania i Rozpaczy, czyli rodzeństwa Snu. Najważniejszą bohaterką była jednak niepozorna malarka Madison Flynn, która zapłaciła najwyższą cenę za współpracę z Koryntczykiem. Choć jak pamiętamy z finału, historia Madison potoczyła się w bardzo zaskakującym kierunku za sprawą interwencji samego Snu z Nieskończonych. Pamiętajmy też, że w grze jest jeszcze czarownica Tesalia, która knuje swoja własna intrygę, próbując jednocześnie zrozumieć zasady tej, w którą została wplątana.

Wszyscy wymienieni wyżej bohaterowie (jak również ci nie niewymienieni, jak choćby Kells, martwa przyjaciółka Madison) powracają w kontynuacji. W nowej historii ważny jest motyw filmu o zmarłej Madison, który ma powstać w firmie Prophet Capital, zawiadywanej przez Williama Teague, odstręczającej postaci z poprzedniej odsłony. Na fabularnej planszy pojawia się też nowe miejsce - nocny klub “Król Bólu”, w którym można spełnić swoje najskrytsze pragnienia, z czego korzysta ważny bohater “Szklanego domu”, czyli Max Lee, pracownik wyżej wzmiankowanej firmy. Tak samo jak bohaterowie, tak i czytelnicy nadal nie wiedzą, kto stoi za Uśmiechniętym Człowiekiem (nawiedzającym tym razem Maxa) i o jaką stawkę toczy się gra. Teague uważa, że tej stawce przewodzi właśnie on, człowiek który zostanie wywyższony w czasie nadchodzącego końca świata, ale to raczej tylko jego imaginacja. Śledzimy także wspólne poczynania Madison (w nowej, kociej postaci) i Koryntczyka, którzy staraja się zgłębić napierający zewsząd koszmar, w którym nie potrafi się dokładnie rozeznać nawet sam Sen z Nieskończonych.

Właśnie ten niepokój związany z niewiedzą, jaka toczy się tu rozgrywka towarzyszy nam podczas lektury drugiego tomu. To uczucie wypływa w naturalny sposób również z bohaterów - jak z martwej i wykorzystanej do zamordowania Madison Kells, która w “Szklanym domu” jest pracownicą wzmiankowanego nocnego klubu. Niepokój można nawet wyczuć u zazwyczaj beznamiętnej Tesalii, która z premedytacją pokonuje kolejne przeszkody na drodze do zdobycia wiedzy kto i w jaką grę tutaj gra i dlaczego właśnie wplatał w nią długowieczną czarownicę. Z czasem zaczynamy rozumieć że to wygląda na metaforyczną grę między dwoma wersjami świata przedstawionego - jak jest to ujęte w fabule, to gra między krainą snów, czy też światem idei, a krainą pożądania, miejscem, w którym każdy czegoś chce.

Ten temat przewodni sprawia, że Koryntczyk, o którym myśleliśmy zaczynając lekturę pierwszego tomu ‘Krainy koszmarów’, że będzie centralną postacią, w kontynuacji jest bardziej pobocznym bohaterem, na dodatek wykorzystywanym i rozliczanym przez większe od niego siły. Wiecej ma tu do powiedzenia Tesalia, która ma szczególne doświadczenie we wchodzeniu w szranki z wydawałoby się przeciwnikami poza jej zasięgiem. Zaś ludzie, tacy jak Madison i Max są jedynie igraszką w rękach nadnaturalnych bytów, ale przynajmniej sam Morfeusz, w przeciwieństwie do swej poprzedniej wersji, ma im dużo więcej do zaoferowania.

Żegnamy się z drugim tomem nieco zaskoczeni, że James Tynion IV będzie kontynuował swoją historię, bo wydawało się, że już teraz dostaniemy jej ostateczną konkluzję. Temat jest jednak wart pełnego zgłębienia i dlatego z chęcią, przeplataną niepokojem i dyskomfortem (w czym udział ma specyficzna, upiorna w swym wydaniu oprawę graficzna autorstwa Lisandro Estherren z kolorami Patricio Delpeche), wrócimy do rozwijanego przez Jamesa Tyniona IV koszmaru.