Zapętlenie

W „Zapętleniu” Daniel Chmielewski za punkt wyjścia obiera studencki wyjazd na plener, którego był uczestnikiem w 2009 roku. Poznał tam Artura Żmijewskiego i mógł przyjrzeć się postawom innych studentów w obliczu nietypowych ćwiczeń twórczych. Z impresji na temat epizodu sprzed lat wyrastają kolejne odnogi autobiograficznego eseju o trudnych związkach, etycznych rozterkach i próbie ustalenia, czy można wyłonić jakikolwiek spójny obraz świata z wiru niepewnych wspomnień i sprzecznych bodźców, jakimi jesteśmy na co dzień poddawani.

Zakochałem się w formalnych eksperymentach „Zapętlenia”. W nachodzących na siebie literach w pierwszej scenie, fenomenalnie akcentujących rytm wypowiadanych słów; w fantastycznie narysowanych „małych scenach” oraz w samym fakcie rozliczania się Daniela ze sprawami z przeszłości.
Dominik Szcześniak, „Ziniol”

Najbardziej interesujące są „donosy” z terenu Akademii Sztuk Pięknych. Swoją drogą, nikt tak trafnie nie podjął tematu (jak dotąd) krytyki instytucji, która bywa i śmieszna, i straszna.
Grzegorz Kowalski, rzeźbiarz, performer, twórca „Kowalni”

Jestem głęboko przekonany, że tak jak zbiór „Osiedle Swoboda” kończy pewną erę w polskim komiksie, tak „Zapętlenie” otworzy kolejny rozdział.
Maciej Pałka, scenarzysta i rysownik