DMZ. Strefa zdemilitaryzowana, tom 02

Tom 2 historii o strefie zdemilitaryzowanej DMZ nie pozostawia wątpliwości, że mamy do czynienia z produkcją wybitną. I choć końcowe zeszyty w tym albumie, poświęcone poszczególnym jej bohaterom, nie były tak pasjonujące jak główna opowieść, to jednak cały czas towarzyszyło mi przekonanie, że mam do czynienia z nietuzinkową historią.Czytając ten album cały czas towarzyszyła mi i równocześnie nie dawała spokoju chęć odpowiedzi na proste pytanie: kto jest tu tak naprawdę głównym bohaterem?Czy to aby na pewno Matthew Roth? Widzimy jego przemianę, widzimy jak na naszych oczach dojrzewa, jak staje się nie tyle prawdziwym dziennikarzem, co przede wszystkim prawdziwym obywatelem DMZ. Ale czy na pewno jest on tu najważniejszy?Mamy przecież tytułową strefę DMZ, mamy Nowy Jork i jego zgliszcza, na których tworzy się nowe społeczeństwo. Obraz miasta, jego ruin i przede wszystkim wizerunek ludzi, którzy starają się ułożyć sobie „normalne” życie w tym miejscu staje się równie ważnym elementem opowieści Wooda, wybijając się chwilami zdecydowanie na pierwszy plan.Jest jeszcze wojna, jej koszmarne oblicze, jej niszczycielski wpływ na ludzi i przede wszystkim jej ofiary. Do tego coraz silniej zarysowany zostaje wątek polityczny, który uświadamia jak bardzo wojna i polityka stają się sobie bardzo bliskie, co niestety nie jest żadnym zaskoczeniem.Czyli może jednak stan wojny staje się głównym bohaterem „DMZ”.Trudno jednoznacznie odpowiedzieć na te pytania, ale zdecydowanie trzeba spróbować to zrobić. Ta historia nie zostawia czytelnika obojętnym. Jej gęsta atmosfera wciąga niczym nieprzenikniona mgła i nie pozostaje nic innego jak brnąć dalej po omacku w tę brutalną i jakże przejmującą wizję Briana Wooda. Od tego po prostu nie można się oderwać. Ale miejcie świadomość, że obraz, który się wyłania jest przerażający.