Niepisane, tom 03

W drugim tomie serii autorstwa Mike’a Careya i Petera Grossa fabuła mocno się rozkręca, zapewniając niespodziewane zwroty akcji, ale wciąż ważniejsze jest w niej coś innego - sposób, w jaki scenarzysta uprawia w swym dziele gry intertekstualne.

Po pierwszym tomie wiemy już doskonale czego spodziewać się po historii wymyślonej przez Mike’a Careya. To przede wszystkim literacka zabawa, w której mieszają się różnorodne motywy i wątki z wielu dzieł literatury światowej, zarówno tej uważanej za wysoką, jak i tej typowo rozrywkowej. Główną podbudową jest tu fikcyjna seria powieściową z Tomem Taylorem - bohaterem stworzonym na wzór Harry’ego Pottera, której odpowiednikiem w (komiksowej) rzeczywistości jest równiez Tom Taylor, syn pisarza, Wilsona Taylora - to ten ostatni nadał imię syna literackiemu bohaterowi fantasy. Intryga rozkręciła się w pierwszym tomie wraz z momentem zakwestionowania realności rzeczywistego Toma Taylora i wcześniejszym zniknięciem samego pisarza. To wtedy do akcji wkroczyła tajemnicza organizacja z pogranicza realności i fantazji, która potrafi sprawić, że fikcja może z powodzeniem ingerować w rzeczywistośc. I ta właśnie organizacja wzięła na cel Toma Taylora, którego szalone perypetie śledziliśmy w pierwszym tomie i to samo robimy, czytając druga odsłonę “Niepisanego”.

Jest coś w tej serii, co nie pozwala na pełną czytelnicza immersję w trakcie lektury, a akurat Mike Carey potrafi pisać doskonałe, wciągające fabuły. Być może chodzi o mało sympatyczną postać głównego bohatera, a może chodzi o coś innego - czasami podczas lektury można odnieść wrażenie, że cała ta historia to trochę sztuka dla sztuki. W każdym razie, po drugi tom “Niepisanego’ nie sięgałem z taką sama niecierpliwością jak po inne, te bardziej znane serie z imprintu DC Vertigo. Ale muszę przyznać, że po zakończeniu lektury najnowszego tomu, po trzeci sięgnę już z większą ciekawością i oczekiwaniami. Co takiego zatem zadziało się w fabule, że ma sie ochote na wiecej.

Tom Taylor w drugim tomie musi ukrywać się nie tylko przed organizacją o nazwie Kabała, ale też przed wymiarem sprawiedliwości. Wciąż jest oskarżony o zabójstwa w Villi Diodati i razem z Lizzie Hexam i dołączającym do tej dwójki dziennikarzem Richiem Savoyem próbuje jakoś wybrnąc ze swojej skomplikowanej sytuacji. Fakt, że ta trójka zaczyna przypominać powieściowe odpowiedniki z książek Wilsona Taylora (czyli młodego czarodzieja i jego dwójkę przyjaciół), rzecz jasna jest bardzo istotny dla mechanizmu przenikania się rzeczywistości z fikcją. A gdy jeszcze okazuje się, że plotka o kolejnej części przygód książkowego czarodzieja wcale nie jest plotką, wraz z premierą powieści zaczyna się istne światowe szaleństwo.

Powieść powieścią, a Tom przede wszystkim chciałby w końcu skonfrontować się z zaginionym (czy może ukrywającym się) ojcem) i trzeba przyznać, że w tym wątku Mike Carey potrafi zaskoczyć. Jeszcze bardziej zaskakuje w wyjątkowym, skonstruowanym na wzór gry paragrafowej zeszycie, w całości poświęconym postaci Lizzie. Tak jest, aktualna towarzyszka, a wcześniej sprawczyni całego zamieszania, które dzieje się wokół Toma, z biegiem przewracanych w komiksie kartek staje się w tej historii coraz ważniejszą postacią.

Mimo tych wszystkich atrakcji, wciąż podczas lektury nie opuszcza nas przeświadczenie, że cała ta opowieść to rodzaj popisówki, chwalenia się zdolnością mieszania w literackim tyglu. I dopiero coś w tej kwestii zmienia się w ostatniej dłuższej opowieści z niniejszego tomu, zatytułowanej “Lewiatan” (tą rzeczywiście ostatnią opowieścią są “Schody do nieba”, mocno alegoryczna historia z maszerującymi po niekończących się schodach gadającymi zwierzakami). To tutaj wreszcie Tom i Lizzie mają chwilę oddechu, zatrzymują się w tym pełnym biegu wydarzeń i zachowują jak zwykli ludzie, a nie fikcyjni bohaterowie (dla przeciwwagi mamy Richarda, który zachowuje się jak pełnoprawny, popkulturowy bohater).

Ten ważny moment stanowi przełamanie i początek podróży Toma za czymś nieuchwytnym, czymś nieodgadnionym i niepokonanym, czyli czymś co w literaturze światowej uosabiał Moby Dick. Ta pogoń za białym wielorybem ciągnąca się przez kilka zeszytów i pełna różnych literackich odniesień, to również rodzaj poszukiwania siebie w całym otaczającym go bezsensie nowego dla niego świata, bo stary został wystrzelony w powietrze, Choć przecież świat, w którym Tom żył zanim to wszystko się zaczęło był miejscem, w którym bohater głównie pielęgnował swoje kompleksy. Tymczasem, odkąd zaczęły dziać się dziwne rzeczy, Tom musi nieustannie działać i to do tego stopnia, że sam nie zdaje sobie sprawy, że zachowuje się jak pełnokrwisty, literacki bohater. Poszukiwania na drodze do pełnego przebudzenia świadomości zatem trwają i zobaczymy, gdzie tym razem zawiodą Toma i jego przyjaciół w kolejnej odsłonie “Niepisanego”.