Otchłań zmartwychwstań

Końcówka roku i coraz zimniejsze, dłuższe wieczory za oknem to idealny moment na premierę komiksu osadzonego w skutej lodem Arktyce, w której czają się nie tylko fizyczne niebezpieczeństwa, lecz także coś znacznie bardziej złowieszczego. „Otchłań zmartwychwstań” to w tym względzie pozycja idealna – i to od pierwszej do ostatniej strony.

Zaproponowana przez HiroDjee fabuła albumu zaczyna się szybko i bez zbędnych ornamentów. Autor one shotów „Naissancedutigre” i „Okanikaa” nie marnuje czasu na przesadny wstęp: mamy tu krótkie, lecz sugestywne wprowadzenie w realia XIX wieku, z jego sztywnymi społecznymi konwenansami i motywacjami, które popychają bohaterów do działania. Lord Haven Greenwood wyrusza na wyprawę ku nieznanemu, kierowany mieszaniną naukowej ciekawości, obsesji i pragnienia zapisania się w historii. Gdy mija czas, a wieści od ekspedycji przestają napływać, jego żona Pearl wyrusza na północ, by odnaleźć męża i zrozumieć, co właściwie wydarzyło się na lodowych pustkowiach. W samej strukturze tej opowieści pobrzmiewają echa klasycznych narracji polarnych wypraw, ale bardzo szybko pojawia się element nadnaturalny — tytułowa otchłań, miejsce, w którym granice między życiem a śmiercią wydają się płynne, a ludzka psychika zaczyna ulegać nieludzkim siłom.

To szybkie tempo wejścia w akcję ma swoje plusy i minusy. Z jednej strony dynamika potrafi robić świetne pierwsze wrażenie. Komiks w zasadzie natychmiast przenosi czytelnika w samo serce opowieści i pozwala skupić się na tym, co najważniejsze: tajemnicy, grozie i eskalującej obsesji. Krótka ekspozycja wystarcza akurat na tyle, by nakreślić świat oraz stojące za bohaterami motywacje. Nie wszystko jest tu jednak idealne - sama charakterystyka postaci na początku wydaje się dość pretekstowa, jakby scenariusz musiał na szybko „odhaczyć” kilka obowiązkowych elementów, by czym prędzej ruszyć ku właściwej przygodzie. Na szczęście sytuacja poprawia się z czasem: postaci stopniowo dostają więcej miejsca, a historia zaczyna oplatać ich kolejnymi fabularnymi elementami, pozwalając ujrzeć zdarzenia z szerszej perspektywy. Najbardziej wyraźne staje się tu napięcie między miłością a obsesją — uczuciem, które doprowadziło do tragedii, ale paradoksalnie może również stać się kluczem do ocalenia całej ekspedycji.

Tempo, które napędza akcję, zbiera też pewne żniwo w atmosferze. „Otchłań zmartwychwstań” aż prosi się, by od czasu do czasu zwolnić i zatrzymać się na dłuższą chwilę przy obrazie lodowych rumowisk czy przy skrzypiącymi pod stopami płytami zamarzniętego oceanu, tak by pozwolić czytelnikowi naprawdę zanurzyć się w chłodzie, poczuć wszechobecne zagrożenie i dać się otoczyć grozie wynikającej z pustki i ciszy. Nie jest to więc typ horroru, który wzbudzi gęsią skórkę samą atmosferą. Jeśli jednak zaakceptujemy fakt, że nie jest to dzieło straszące subtelną aurą, a raczej dynamiczny horror przygodowy, historia zaczyna działać naprawdę dobrze. Do pewnego stopnia czyta się to momentami jak mroźną wariację na temat „Piratów z Karaibów” — co prawda pozbawioną humoru, skierowaną do dorosłych czytelników, osadzoną w znacznie bardziej nieprzyjaznej scenerii i uzupełnioną o pokaźna dawkę brutalności, dzięki detalicznym kadrom Gabriela Rodrigueza, ale mającą w sobie ten sam pierwiastek niczym nieskrępowanej przygody.

„Otchłań zmartwychwstań” to więc komiks, który nie zawsze wykorzystuje pełnię potencjału drzemiącego w surowym, arktycznym klimacie, ale nadrabia to dynamiką, rozbudowaną intrygą i wizją, która umiejętnie łączy przygodę z nadnaturalną grozą. Na zimne wieczory jak znalazł — zwłaszcza gdy za oknem jest ciemno, a my szukamy historii, która pozwoli nam na chwilę zanurzyć się w mroźną, niebezpieczną otchłań.