DMZ. Strefa zdemilitaryzowana, tom 05

Muszę się przyznać, że bardzo obawiałem się o jakość tego finału. Ileż to już razy zakończenia ciekawych, długich serii były dla mnie rozczarowujące. Na szczęście Brain Wood mnie, i myślę, że wielu innych czytelników, nie zawiódł.Wielki finał nastąpił po 5 albumach, po 72 zeszytach, po ponad 6 latach ciężkiej charówki – cholera, doceniam ogrom pracy i jej jakość. Odnoszę wrażenie, że autor od samego początku miał jasno ułożony plan na to jak ta historia się potoczy, jak się zakończy, co chce nam powiedzieć. I powiedział to w taki sposób, że historia zdemilitaryzowanej strefy DMZ pozostanie ze mną jeszcze na długo. Ileż udało się tu zawrzeć przygnębiającej prawdy o naszej rzeczywistości. To bez wątpienia bardzo smutny komiks, ale też bardzo potrzebny. Wiem oczywiście, że naiwnym z mojej strony byłoby myślenie, że tego typu utwory zmienią, uzdrowią Świat. Nic z tych rzeczy. Ale może jednak od czasu do czasu znajdzie się ktoś, kto po przeczytaniu historii mieszkańców DMZ przynajmniej zastanowi się nad tym, co dzieje się wokół.Muszę też wreszcie napisać coś o oprawie graficznej „DMZ”. Była tworzona przez wielu artystów, ale głównym rysownikiem był Riccardo Burchielli i jak dla mnie stworzył on niezapomnianą wizję Nowego Jorku zmierzającego niechybnie ku upadkowi. Szata graficzna jest tu równie ważnym narzędziem jak fabuła. Pokazuje zgniły mrok, dokłada wręcz do scenariusza Wooda jeszcze więcej niepokoju. Nie wyobrażam sobie tego komiksu ukazanego w inny sposób.Patrząc na „DMZ” z perspektywy całej serii z czystym sumieniem mogę ją polecić każdemu czytelnikowi. To trudna i ciężka do przełknięcia przygoda, ale zdecydowanie warto czasami wyjść ze swojej strefy komfortu. Trzeba zobaczyć i uświadomić sobie do czego zdolni są ludzie w tym naszym „cywilizowanym Świecie”. Bo przecież za oknami i na naszych dużych i małych ekranach wcale nie jest dużo lepiej.