Najlepsze komiksy z serii Aliens

Oryginalnie Koszmarny Azyl było drugim sequelem Obcych: Decydującego starcia Jamesa Camerona i kontynuowało losy przetrwałych Hicksa i Newt. Jednak po wejściu do kin Alien 3 Davida Finchera, w którym uśmiercono te dwie postaci, w kolejnych wydaniach zmieniono ich imiona na Wilks i Billie. Bohaterowie wracają na opanowaną przez Obcych Ziemię i trafiają w ręce generała Spearsa, który na stacji orbitalnej hoduje i szkoli xenomorfy do walki z pobratymcami na planecie. Komiks w interesujący sposób rozwija mitologię Aliens i kładzie znacznie większy nacisk na atmosferę i interakcje miedzy postaciami serwując wciągający survival horror. Jest to jeden z niewielu tytułów, który opowiada konkretną opowieść (jej elementy były wykorzystane w Alien 3 i Aliens: Przebudzeniu) i nie jest kolejnym akcyjniakiem, w którym obcy pełniliby rolę mięsa armatniego.

Labirynt to najbrutalniejszy komiks z Obcymi, który jednocześnie odwrócił role, czyniąc z nich nie drapieżców a ofiary. Na tajnej stacji kosmicznej dr Church studiuje zachowania xenomorfów prowadząc na nich eksperymenty i bestialsko torturując. Mnóstwo tu obrzydliwych scen, autentycznie dusznej atmosfery, oparów szaleństwa, zdemoralizowania i psychologiczno-religijnego zacięcia. To jedyny komiks, w którym będzie wam żal Obcych, że mieli tą nieprzyjemność spotkać ludzki gatunek.

Orbita śmierci na pierwszy rzut oka nie wydaje się zbyt oryginalna, jedzie bowiem na sprawdzonym schemacie: na opuszczonej stacji kosmicznej znudzona załoga przejmuje opuszczony statek z zahibernowaną ekipą. Po jej wybudzeniu na świat przychodzą dwa ksenomorfy i od tej pory rozpoczyna się brutalna walka o przetrwanie. Schemat ten jest znany aż za dobrze, ale w tym przypadku diabeł tkwi w szczegółach. Wywodzący się ze środowiska niezależnego Stokoe, twórca popularnego i nieszablonowego Orc Stain z Image Comics, w pewien sposób wymyślił tę klasyczną fabułę na nowo. Najpierw zaburzył chronologię, mieszając retrospekcje z teraźniejszością na mistrzowskim poziomie Barry’ego Windsor Smitha i jego Weapon X, dzięki czemu również czytelnik traci grunt pod nogami i pewność siebie. Tym samym napięcie sięga zenitu, potęgowane dodatkowo niewielką ilością dialogów – autor wyszedł ze słusznego założenia, że podczas krwawej walki o życie bohaterowie nie przerzucają się ścianami filozoficznych przemyśleń. Wizualnie to prawdziwa perełka, fabularnie, album wybijający się wysoko ponad przeciętność.

Wood wpadł na ciekawy pomysł i wykonał go w niesztampowy sposób. Z jednej strony dał całkiem logiczne podwaliny pod motywacje syntetyków, z drugiej, zbudował świetny background dla głównej bohaterki, która w trakcie opowieści przestaje być kolejnym anonimowym żołnierzem, a postacią z krwi i kości, z którą można się utożsamić, a która może mieć realny wpływ na wydarzenia w uniwersum. Tu dodatkowo pomagają nawiązania do pierwszego filmu (akcja komiksu rozgrywa się piętnaście lat po Ósmym pasażerze Nostromo) i przenikająca gdzieś w tle postać Amandy Ripley, córki Ellen, która jest przyjaciółką Zuli. Scenarzysta ładnie poukładał wszystkie figury na planszy i poprowadził fabułę w atrakcyjny i interesujący sposób. Historii pomagają świetne rysunki, zwłaszcza te w wykonaniu Tristana Jonesa, chropowate, szczegółowe, dopracowane, mające ten cały posmak technicznego zużycia i megalityczności, charakterystyczny dla filmowej serii. Świetnie się komponują z fabułą i nadają jej wyjątkowej atmosfery grozy, niepewności i zaszczucia.

Brytyjski duet Milligan-Johnson przedstawił komiks, który eksplorował różne aspekty wiary i religijnego fanatyzmu (temat podejmował też, choć zupełnie inaczej, Alien 3 Finchera oraz komiks Aliens: Outbreak). Główną bohaterką jest kapłanka w randze księdza, Anna McKay, która trafia do osady nękanej przez Obcego i uosabia go z diabłem polującym na ludzkie dusze. Milliganowi udało się dotknąć kilku kontrowersyjnych tematów i nie popaść przy tym w sztampę, a Johnson przepięknie zilustrował całość, nadając jej jeszcze mroczniejszego aspektu.

Krótki komiks Davida Lloyda (wydany w albumie Aliens: Black & White Classic Omnibus) jako jeden z niewielu podchodzi w sposób niestereotypowy do opowieści o Obcym. Jej bohaterem (w przeciwieństwie do innych, gdzie stawia się na żołnierzy czy naukowców) jest płatny zabójca Frank, który ucieka przed konsekwencjami źle wykonanego zadania i trafia na statek przewożący zahibernowanego xenomorfa. Lloyd serwuje bardzo udany horror w stylu noir, gdzie główną rolę odgrywają znakomite, mroczne rysunki i mocno niestandardowa, jak na Aliens, historia.

Jeden z najlepszych crossoverów w historii komiksu. Scenarzysta Randy Stradley (wówczas w zasadzie debiutujący) świetnie wyczuł obie franczyzy, wyciągnął z nich najważniejsze, najlepsze elementy i połączył w logicznej symbiozie. Akcja albumu rozgrywa się na dopiero co skolonizowanej planecie Ryushi, na której osadnicy hodują lokalne bydło ubojne i eksportują je do innych układów. W międzyczasie na planecie pojawiają się transportery Predatorów, które wprowadzają do lokalnej fauny jaja Obcych, celem rozpoczęcia rytualnych łowów. Dla obu stron pojawienie się nieproszonych gości jest nieoczekiwanym zaskoczeniem, które w efekcie doprowadzi do totalnej katastrofy. To crossover uszyty z wielką starannością i dbałością o szczegóły. Autor sporo miejsca poświęca ekspozycji i bohaterom, delikatnie rozwija mitologię Yautja i doskonale stopniuje napięcie, by w końcu doprowadzić do całkowitego wrzenia.

Jeden z nielicznych przykładów bardzo udanego crossovera łączącego dwie zupełnie odległe franczyzy. Superman w towarzystwie Lois Laine wyrusza na ratunek pozaziemskiej cywilizacji. Na obcej planecie musi zmierzyć się z hordami Obcych, ale żeby nie było tak łatwo, jego moce, z braku Słońca, zostają ograniczone. Akcja toczy się dwutorowo. Wątek Lois nawiązuje klimatem do pierwszego Obcego, a Clarka, bardziej akcyjny, do Decydującego starcia. Całość jest bardzo klimatyczna, unosi się nad nią atmosfera śmierci i beznadziei, a finał pozostawia ze słodkogorzką refleksją. Dodatkowym atutem są świetne, mroczne rysunki Nowlana.

Dave Gibbons w 1991 r. napisał bardzo dobry scenariusz do crossovera Predatora z Batmanem. Z kolei jego przygoda z Alienem zakończyła się nieco gorzej. W Zbawieniu zaprezentował lekkostrawny survival horror o odkupieniu win i z potraktowanym po macoszemu wątkiem mistycznym. Jednak nie opowieść w tym przypadku jest najważniejsza, a rysunki Mike’a Mignoli, który wizerunek Obcego wyniósł na zupełnie inny poziom. Ta historia w zasadzie mogłaby świetnie funkcjonować bez dymków, jako sam obraz. Wówczas całość tylko by na tym zyskała.

Apokalipsa Marka Schulza to bardzo sprawnie poprowadzona filmowa narracja z interesującym filozoficznym podejściem i jednocześnie jeden z nielicznych komiksów rozgrywających się przed Ósmym pasażerem Nostromo. Można nawet powiedzieć, że to prototyp Prometeusza Ridleya Scotta, bowiem i tutaj grupa najemników podróżuje do świata Space Jockeyów i odkrywa ich powiązania z dawną Ziemią. Komiks jednak dużo ceikawiej podchodzi do motywu Inżynierów i Obcych. Do tego jest bardzo ładnie, realistycznie narysowany.