Bosonogi Gen. Hiroszima 1945, tom 02

Skończyłem czytać 2 tom. Czy jestem rozczarowany? Chyba nie. Byłem już przygotowany, ale mimo wszystko wrażenia mam mieszane.Podobnie jak w 1 tomie, głównym bohaterem jest ciągle młody chłopiec Gen, pochodzący z bardzo biednej i zdziesiątkowanej przez wojnę rodziny. Akcja tego tomu toczy się w okresie 3 lat od zrzucenia na Hiroszimę bomby atomowej. I ponownie, jak w 1 tomie, głównym tematem mangi są starania Gena w celu poprawy bytu jego rodziny. Udaje się też szerzej ukazać wpływ, jaki przegrana wojna miała na japońskie społeczeństwo.Akcja mangi ponownie ukazana jest z perspektywy jej głównego bohatera. I ponownie mam z tym problem. Zabiegi narracyjne, jakie serwuje nam autor, strasznie mnie rażą. Zdaję sobie sprawę, że wiele z nich to znak rozpoznawczy mang z tego nurtu i tego okresu, ale jakoś nie potrafię na to przymknąć oczu. Nakazawa ukazując ludzi ogrywa stereotypy do bólu, chwilami aż zęby trzeszczą. Rozwiązania wątków są z reguły bardzo naiwne. Odnoszę wręcz wrażenie - nie, ja jestem przekonany, że ta manga po prostu skierowana jest do nastoletniego odbiorcy, bo tylko w taki sposób mogę sobie wytłumaczyć dziecinne przerysowania, którymi non stop byłem bombardowany w trakcie jej czytania.Muszę jeszcze napisać o jednym elemencie, który strasznie mnie mierził. W tej mandze Amerykanie to ci źli, w końcu zrzucili na Japonię dwie bomby atomowe. Rozumiem ten punkt widzenia, ale jakoś tak słabo wybrzmiewa tu kwestia, że w końcu to Japonia w tym konflikcie była napastnikiem. Przecież oni dopuszczali się makabrycznych czynów, ale tutaj są ukazani w gruncie rzeczy jako bezbronne ofiary. Obiektywnie trzeba przyznać, że od czasu do czasu bohaterowie mangi krytykują japoński establishment, który doprowadził do wojny i trwał w niej pomimo ponoszonych ofiar. Jednak wydźwięk „Hiroszimy” jest jednoznaczny: to amerykańska bomba atomowa, a co za tym idzie amerykańska armia stanowi największe uosobienie zła.Cóż, trochę ponarzekałem. W najbliższym czasie do historii Gena nie zamierzam wracać. Mimo ciekawego tematu forma jego ukazania trochę mnie jednak zmęczyła.