DMZ. Strefa zdemilitaryzowana, tom 04

Seria „DMZ” bez wątpienia jest wyjątkowa. Przeczytałem cztery z pięciu tomów i, co jest naprawdę zjawiskiem rzadkim, z tomu na tom jest coraz lepiej. A przecież poprzeczka już od pierwszej części zawieszona była wysoko. W dodatku udało się autorowi tak napisać ten komiks, że każdy z tomów wyraźnie niesie ze sobą inny wydźwięk, fabuła kładzie nacisk na coraz to nowe elementy. Mam tylko nadzieję, że ostatni tom nie popsuje tego znakomitego wrażenia.Tom czwarty jest chyba dotychczas najbardziej przygnębiającym elementem tej nowojorskiej epopei. Brian Wood zdecydowanie i bez ogródek postanowił nam ukazać UPADEK. Upadek wszystkiego. Począwszy od głównego bohatera, po bohaterów pobocznych, po miasto, po wszystko co wokół. Jest to upadek bardzo smutny, niosący ze sobą mnóstwo negatywnego ładunku emocjonalnego, z którego trudno się podnieść, nie tylko bohaterom komiksu ale równie mocno również czytelnikom.Na szczęście pojawia się też w tej opowieści światełko w tunelu, pojawia się szansa na odkupienie. Nie wiem jeszcze co z tego będzie, ale nawet ta nadzieja na lepsze jutro jest w jakiś nieuchwytny, trudny do nazwania sposób, dramatyczna.Dotychczas tylko zachwycałem się pracą Briana Wooda, nie miałem jej nic do zarzucenia, ale w tomie czwartym zdarzył się mało znaczący epizod, który mnie rozczarował. To pierdoła, nic nie znacząca głupotka, taka mała bzdurka, ale jednak się zdarzyła. Na stronie 193 psy goniąc kogoś wbiegają na dach i wygląda na to, że robią to bezpośrednio z drabiny (!). Ja wiem, że się czepiam bo jest to jakieś uproszczenie i nie ma najmniejszego wpływu na ocenę „DMZ”, ale ten mały drobiazg jakoś tak mnie raził.Nie mam jednak najmniejszych wątpliwości, że „DMZ” pozostanie na moich półkach. To komiks, który trzeba przeczytać. Zastanawiam się tylko czy robiłby na mnie tak samo ciężkie do przetrawienia wrażenie gdybym czytał tę serię w innych, spokojniejszych czasach.