Krew barbarzyńcy

Od razu to napiszę: „Krew barbarzyńcy” to najlepsza historia o Conanie z jaką miałem kiedykolwiek do czynienia w dowolnej formie. Jeśli miałbym ten komiks do czegoś przyrównać to na polu boju pozostaje tylko film „Conan barbarzyńca” z 1982 r. i adaptacja komiksowa opowiadania „Córka lodowego olbrzyma”.Ten komiks to bezpardonowe, surowe i bardzo mroczne heroic fantasy, które skierowane jest zdecydowanie do dojrzałego odbiorcy. Klimat jest tu budowany zarówno przez zdecydowanie dojrzałą opowieść jak i przez wspaniałą, cudownie szorstką oprawę graficzną. Kadrowanie, sposób rysowania, dobór kolorów – wszystkie te aspekty są tu na swoim miejscu i niesamowicie współgrają z przedstawioną historią.No właśnie, jeszcze ta zaskakująca historia. Komiks skupia się na Conanie. Zapytacie: i co w tym zaskakującego? Akurat jest zaskoczenie, bo głównym bohaterem jest Conan, ale syn, będący bezpośrednim potomkiem Conana króla, tego naszego, dobrze nam znanego. Ale nie martwcie się, stary, dobry Conan też tu występuje i odciska swoje piętno na tej historii. Przyznać trzeba, że autor bardzo sprawnie splótł w swojej opowieści losy ojca i syna. Śledzimy historię uwarunkowaną przez życiowe wybory obu Conanów i myślę, że taki zabieg jeszcze wzmocnił siłę przekazu całego komiksuJak już wspomniałem wcześniej jest to zdecydowanie fantasy dla dorosłych, którego w formacie komiksowym na naszym rynku nie ma zbyt wiele. Bardzo żałuję, że ta historia została zamknięta tylko w ramach czterech zeszytów, ukazanych w formacie zbiorczym. Chciałoby się żeby akurat ci twórcy stworzyli obszerniejszą opowieść o Conanie, bo widać, że z pietyzmem podeszli do materiału źródłowego i ukazali naszego barbarzyńcę w możliwie najlepszy i chyba najbardziej pożądany sposób.Gorąco polecam „Krew barbarzyńcy”. O Conanie nie przeczytacie nic lepszego.